Umudum Yerle Bir

Yalnızım.
Kabul etmedim belki şimdiye kadar, ta ki uyumaya çalışırken yalnızlıktan ağlayana kadar. Alışkın sanardım kendimi yalnızlığa. Küçükken annem babam çalışırdı. Lisede ailemden 1000 km uzağa gittim. Üniversite yine onlardan ayrı. Kimseyi kendime yakın hissetmedim. Bir kız arkadaşım oldu. Sevgili olmadan önce hayatımda ilk defa ona dostum dedim, hayatımda ilk defa kendimi birine yakın hissettim. Sözler sarf edildi bunlara dair. İlişki beni boğdu ayrıldık. Sonra öğrendim ki beni aldatmış. Çok acı çektim. Gururun kırılmış hissettim. En acısı aldatılmak değildi ama dostumu kaybetmekte. Ben işte bu yüzden ağladım. O şimdi yeni ilişkisinin heyecanını yaşarken, ben yalnızlıktan ağladım.

Şimdi kime güvenebilirim?
Kime dostum diyebilirim?
Kimi sevebilirim?
Kiminle yalnızlığı paylaşabilirim?

Umudum yerle bir.